ورزش و کسالت

  ورزش  ، دشمن   کسالت  ، تنبلی و بی حالی و موجب نشاط و شادابی است. انسانهایی که ورزش نمی کنند - به ویژه اگر کار بدنی نیز نداشته باشند - اغلب در خود احساس سستی، کسالت، بی حالی و بی حوصلگی می کنند، ولی اگر همین ها روزی حداقل ده دقیقه ورزش و یا نرمش کنند، شاداب سرحال و بانشاط خواهند شد.

رهبران دین ما به شدت ما را از تنبلی، کسالت و آن چه موجب آن است برحذر داشته اند. آنان کسالت و بی نشاطی را دشمن کار، فعالیت، تلاش و پیشرفت می دانند:

امام صادق (علیه السلام ) فرمود:

عدو العمل الکسل،[1]

تنبلی و کسالت، دشمن کار و تلاش است.

آنان میان مؤ من و کسالت، فاصله و دوری می بینند:

علی (علیه السلام ) فرمود:

یا همام، المؤ من. . . بعید کسله، دائم نشاطه،[2]

ای همام! شخص با ایمان از کسالت به دور و همیشه بانشاط است.

آنها کسالت را کلید هر کار بد و ناشایستی می دانند:

امام صادق (علیه السلام ) فرمود:

ایاک والضجر والکسل، انهما مفتاح کل سوء،[3]

از بی قراری کردن و تنبلی بپرهیز! زیرا این دو صفت، کلید همه کارهای بد و ناشایست می باشند.

آنان کسالت را هم برای دین، زیان آور می دانند و هم برای دنیا:

امام صادق (علیه السلام ) فرمود:

الکسل یضر بالدین و الدنیا،[4]

کسالت به دین و دنیای انسان، زیان وارد می سازد.

ما را از اعتماد کردن در کارها به انسان کسل و بی حال، برحذر داشته اند:

امام علی (علیه السلام ) فرمود:

لا تتکل فی امورک علی کسلان،[5]

در کارهایت به انسان کسل و بی حال اعتماد مکن! (و انجام کارهایت را به او محول منما. )

پی نوشت: